Iedereen heeft wel een lijstje in zijn hoofd van mooiste of meest indrukwekkende momenten in zijn leven. Velen weten nog precies waar zij waren op 11 september 2001. Iedereen herinnert zich die kopbal van van Persie tegen Spanje nog en bij de meesten binnen het team van Berg 4 zal ook het EK1988 erg hoog staan. Bij enkelen misschien nog het bevrijdingsfeest na WOII? Let wel: Nu hebben we het over de B lijst van de meeste spelers, aangezien de A-lijst op last van hun wederhelft noodgedwongen aangevoerd moet worden door hun huwelijksdag. Nee, die B-lijst is veel interessanter, en eerlijker. En daarop komt zonder twijfel de 0-0 tegen Scharn met stip binnen. Scharn 6; een team dat net zoals alle andere jeugdteams door hun ouders naar de uitwedstrijden wordt gebracht, spelers die in voetbaltenue in- en uit de auto stappen. Ja, lach maar. Dat lachen verging Berg 4 wel heel snel deze zondag. Het stevige tempo van hun warming up werd door de Scharn spelers opgevoerd tot orkaankracht. Zodra een Berg speler de bal had, sprintte een der jeugdigen er op volle snelheid naartoe. Uitverdedigen bleek daardoor zo goed als onmogelijk. De bal naar voren werken in de hoop dat Raymond of Mario er iets mee konden doen was de beste tactiek. Gelukkig deden Michel, Armand en Dave C goed mee en kon daardoor de Bergse verdediging sporadisch ontlast worden van de golfstroom aan aanvallen welke de jongelingen erdoor duwden. De verdediging, onder leiding van John, had haar fine-fleur (Peter, Marcel, Tom) uitgeleend aan Berg 2. Maar geen paniek. Vandaag stonden Peter v S, Jo D en Carl op scherp. Scharn speelde hun surplus aan conditie ook erg slecht uit. In plaats van door te combineren of op snelheid langs de verdediging te flitsen werd vaak al vanaf afstand geschoten. Ruud stond daar met een grijns op zijn gezicht, en één hand op zijn rug, alles op te vangen. Ik ga nu niet beweren dat de rust makkelijk werd gehaald met 0-0. Dat zou niet kloppen, liegen laten we over aan Trump.

En dus begon de tweede helft. De aanvoerder, Scharns oudste speler en de enige bij hen die al donshaar op zijn bovenlip mocht begroeten, was bij aanvang nog redelijk relaxed, maar naarmate de wedstrijd vorderde – met nog steeds 0-0 op het bord!! – borrelde frustratie en onmacht naar boven.  Carl moest als eerste noodgedwongen naar de kant, Jo werd daarna ook nog uit de wedstrijd geknikkerd. Zo kwamen alle vier de reeds gewisselde Berg spelers opnieuw in het veld, en de klok tikte maar verder. Berg begon inmiddels te geloven in UFO’s, slimme Blondines en andere wonderen. Ruud bleef alle ballen uit alle hoeken tikken. De wedstrijd werd waar mogelijk vertraagd. En nog mooier…. Berg kreeg nog de beste kans van de wedstrijd OOK!!  Dus, als Armand….. etc. Waarschijnlijk uit medelijden voor de jonge jongens, zo vlak voor Sinterklaas. En enkelen van hen zou dan misschien nog te horen krijgen dat de goedheiligman niet eens bestaat. Dus schoot Armand de bal, logisch, huizenhoog over. Die bal wordt waarschijnlijk als wedstrijdbal, uit tegen Iason, teruggevonden. Even werd het nog hectisch, de frustratie kreeg bij Scharn de overhand, begrijpelijk. Maar ook begrijpelijk dat Berg daar op inspeelde om zodoende (veel) tijd te rekken en de wedstrijd te vertragen. Opstootjes werden hartelijk verwelkomd, Berg bleek daarin veel slimmer. Scharn BLEEF maar rennen zonder resultaat. Nog steeds werd TE vaak TE vroeg geschoten. Totdat na 90 minuten en een beetje nog steeds 0-0 op het bord stond, en Berg WEER een gelijkspel kon afvinken. Het zesde intussen; de 0-0. Nu alleen de 3-3 en de 4-4 nog.