Heel lang geleden leefde er eens een zwakke ploeg. Zij was het lelijke eendje van de onderste knvb regionen en leefde in het rijk van Koning Voetbal. Zwartwitje was haar naam. Zij was dan wel wonderschoon op papier, maar in de spiegel bleek het een aftandse oude feeks te zijn met veel rimpels, weinig tanden en geen conditie. Zij mocht vaker buiten spelen op de hei van haar stieftrainer Vinnie. Maar wat zij ook probeerde op die hei, het ging steeds mis. Steeds namen bezoekende vriendjes en vriendinnetjes al haar punten mee. Het enige wat zij haar teruggaven waren veel doelpunten, om de oren.  Tot op een dag Zwartwitje er genoeg van had. Zij liep tijdens de zomerstop weg van huis en kwam aan in een klein dorpje, waar er vele vreemdelingen rondliepen. Zij zag hoe goed zij daar konden goochelen met een bal en nam een besluit. Zij zou enkele goochelaars met een goudgele appel verleiden (plagiaat van de bijbel, OT, hoofdstuk 1 paragraaf 3; “Eva en het serpent”). Enkele lelijkerds lieten zich meelokken en volgden haar naar de hei van Vinnie. Daar moesten zij van de stieftrainer zwoegen en zweten, en werden een tijdlang op water en gerst gezet. Maar al ras bleek dat deze dwangmethode haar vruchten afwierp. De vriendjes en vriendinnetjes kregen de punten plots niet meer allemaal afgepakt. Steevast bleef er eentje achter. Zo kon Zwartwitje zich in het nieuwe seizoen (’18-’19) in de middenmoot van de sprookjescompetitie handhaven dankzij vele gelijke spelen. En zij leefden nog langzaam en nukkig. Dit succesverhaal is door sir W Disney later nog in het Engels verfilmd en bekend geworden onder de naam; “Zwartwitje and the seven draws”.

Maar toen kwam jager Willem (I). En die schoot Zwartwitje en de goochelaars af… maar dat krijgen we niet te horen vanuit Hollywood. Geen verassing eigenlijk. Sommige dingen weet je van tevoren. In de hoed van de goochelaar zit een wit konijn. Dus Willem I kwam langs in Berg, en nam gewoontegetrouw de drie punten, samen met een 6-1 overwinning, mee naar Maastricht. Het begon nochtans prima voor Berg 4. Na wat schermutselingen op het middenveld kwam een eerste poging van een aanval van Berg daadwerkelijk tot aan het doel van Willem I. En daar tikte Armand Houben de 1-0 binnen. Slechts 4 minuten kon Berg daarvan genieten, een schot vanaf de zestien luidde de teloorgang van Bergse ambities voor deze dag definitief in. Willem I was de snellere ploeg en kon, in tegenstelling tot Berg, de bal een tijdje in de ploeg houden. Bergse pogingen daartoe werden steevast vlug gesmoord. Voor de pauze zorgden een ongelukkig van richting veranderd schot en een vrije trap in de driehoek voor een verdiende 1-3 voorsprong voor Willem I.

Na de pauze had Berg wel een stevig slot op de deur kunnen gooien, maar wat schiet men daar mee op als het 1-3 is.  Dus liet onze stieftrainer de twee spitsen staan, in de hoop dat die nog wat speldenprikjes konden uitdelen. Daadwerkelijk werd Willem I enkele minuten tot aan de eigen zestien teruggedrongen door een vaak over links gaande aanval (Tarik, Vincent, Carl, Dean) maar zonder het gewenste resultaat. Daarvoor had Willem I trouwens al de 1-4 en de 1-5 gescoord, direct gevolgd door een korte ijskoude hoosbui die de twee teams naar binnen deed sprinten. Opvallend was, dat de Berg spelers DIE sprint wel wisten te winnen, en die tijdens de wedstrijd nagenoeg nooit. Een kwartier voor tijd mocht de derde treffer nog eens worden gekopieerd; weer zeilde de vrije trap precies in de driehoek. Willem I zal zich hebben afgevraagd hoe het mogelijk is dat dit Berg 4 de medekoplopers Scharn en SVME op gelijkspel heeft weten te houden. Dat vragen wij ons zelf ook nog steeds af, maar wel vol trots.

Nog even een bericht aan Iason; geniet van Kerstmis, want dan zullen jullie voorlopig jullie laatste cadeautje krijgen! We zien jullie wel op 27 januari.  Prettige Feestdagen.