Hoofdstuk 4.

Dus kon hij één dag na zijn zestiende verjaardag opdraven bij de oudjes van het laagste seniorenteam van het dorp. Een team dat hij alleen kende van de legendarische heldenverhalen die erover verteld werden (1-7, 2-8 en zelfs al eens 0-12!!!). Gelukkig had hij op zijn verjaardag een stel nieuwe voetbalschoenen gekregen. “Dat zijn niet zomaar voetbalschoenen”, had zijn oom Sjakie hem verteld. “dat zijn WONDERsloffen”! Sceptisch had hij die in zijn voetbaltas gestopt en nu zat hij daar in het kleedhok te luisteren naar de trainer en het geniale plan dat zich voor die dag zou moeten ontplooien. Nummer 5 hadden ze hem gegeven. Een maatje L in de saaie zwart-wit gestreepte kleuren van de club. Als een gevangene zo voelde het. Meneer de trainer zette hem gelijk reserve, zodat hij eerst kon wennen aan de spelwijze en tactiek van het team. Nou, dat bleek eigenlijk niet nodig, want wat het team als tactiek betitelde, stond elders bekend als prutswerk en paniekvoetbal. Toch viel het hem mee dat Berg al na 10 minuten met 1-0 voor stond. Mario nam een lange bal perfect aan en stoomde alleen op een uitstormende keeper af. Dat nodigde uit tot een – perfect uitgevoerd- lobje. Jammer genoeg werd al vlug daarna na een vrije trap door RVU de 1-1 ingekopt. Veel verder kwamen beide teams voor de pauze niet.

Met spanning vleide hij zich neer in de kleedkamer voor de thee. En ja hoor, meneer de trainer riep hem tot zich. “Warm je maar op, je komt er in”. Dinand zou op de linksback positie komen te staan. De opdracht; NIET slechter voetballen dan de rest. Ha! Dat was een makkie dus. Na een eerste onwennig balcontact wist hij zich steeds beter in de wedstrijd te spelen. En hij wist zeker dat hij het vertrouwen van zijn trainer niet zou schaden. Zijn nieuwe voetbalsloffen lieten hem bijna over het veld zweven. Elk balcontact leek een kusje te zijn. Een kwartiertje in de tweede helft kwam het moment van ultieme glorie. Vanaf zijn linksback positie stoomde Dinand op met de bal aan de slof. Hij voltooide een perfecte een-twee met Ali (een ietwat oudere man die niet lang daarna gewond zou uitvallen) en sprintte naar de achterlijn. Daar gaf hij een perfect afgemeten voorzet af op het hoofd van Mario. Zijn touchering liet de bal met een elegante boog onder de lat verdwijnen. 1-2!!! Een aanval waar Barcelona jaloers op zou zijn, een doelpunt dat waarschijnlijk hoge ogen zou scoren op YouTube. En dat alles dankzij Dinands prachtige rush over links.

RVU begon daarna flink aan te dringen. En omdat Berg enkele PRACHTkansen wist te verprutsen bleef RVU hopen op die gelijkmaker. Die er nog bijna kwam ook!! Na een hoekschop wist de RVU-spits vanaf 60cm voor het doel de bal over te schieten. Dat was het teken voor de aanvoerder om Dinand in het centrum van de verdediging te zetten. Hij werd, op zijn sloffen, de rots in de branding voor Berg 4. Een ondoordringbaar brok energie voor RVU. Zijn snelheid, inzicht en de magie van zijn wondersloffen tilden de overwinning over de tijd heen. TWEEDE maal winst voor Berg 4. De oude mannen waren euforisch, alsof ze niet meer wisten hoe het voelt om te winnen. Dinant zelf was blij voor hen, en blij met zijn nieuwe schoenen, want zij deden precies wat je ervan zou verwachten. Hem was trouwens niet die kleine man met een schrijfboekje opgevallen. Die had de hele tijd aandachtig de verrichtingen van Dinand gevolgd en stond nu druk te bellen aan de zijlijn. Die man zou even later in een auto met Spaans kenteken stappen…  Berg zal misschien niet meer lang van Dinands talent mogen profiteren. De sloffen zouden binnenkort wel eens kunnen liggen te drogen in de Catalaanse zon. Wie weet waar zulke sloffen zijn eigenaar in de toekomst nog zullen brengen. Het lijkt wel een jongensboek.

The End.