Grote overwinningen worden meestal herinnerd vanwege het onverwachte karakter van de uitslag of vanwege hun leider. Zo was de overwinning van Arminius op Varus (9 na Chr.) in het Teutoburgerwoud een verassing van jewelste. Drie legioenen vernietigd door een Barbaar en zijn zootje ongeregeld. Het 17^de, 18^de, en 19^de legioen zijn daarna ook nooit meer heropgericht. De overwinningen van Gaius Julius in Gallië daarentegen waren niet verassend maar zijn in ieders herinnering gebleven vanwege deze charismatische leider. De zege van Berg 3 op Hellas 4 moet worden geschaard onder de laatstgenoemde categorie. Zoals Augustus nog in 11 na Chr. Riep “Varus !! geef mij mijn legioenen terug!!”, zo zat Vincent op de bank te schreeuwen om de drie punten, welke Berg 3 was aan het verspelen tegen TIEN spelers van Hellas. Wat?? Hoe dat kwam? Nou, luister;

Berg 3 ging naar Klimmen met het 2-4 verlies in de heenwedstrijd in het achterhoofd. Een nederlaag die na een snelle 0-3 achterstand in de eerste helft tot stand kwam. Dus de eerste opdracht van de coach was behoudend spelen. Dat is de eerste helft ook prima gelukt. Op een spectaculaire buikschuiver van John D na (uitslover..) is er niet veel te melden over de eerste 45 minuten. Maar NA de pauze was dat anders. Al in de eerste tien minuten kreeg Hellas twee leuke kansen. Misschien wel door het feit dat Berg 3 wat meer aanvallend was gaan spelen. Vincent wilde dus wel degelijk drie punten mee naar huis nemen. Hij had Michel G en Luc B voorin geposteerd, met een aanvoer van Fred, Jorg en Raymond daarachter. Berg WERD ook wel wat dreigender maar de ruimte die achterin werd weggegeven werd goed door Hellas benut. De derde kans ging erin, en het leek erop dat dit ene doelpunt de doorslag zou geven voor het verdere verloop van de wedstrijd. Totdat een hoge bal voor de voeten van Raymond terechtkwam, die eens NIET voor buitenspel werd afgevlagd. Hij omspeelde een verdediger, liet de keeper links liggen en stond alleen voor het lege doel. Wat hij daar deed en dacht is tot op heden onduidelijk, want hij wachtte behoorlijk lang voordat hij de bal het laatste zetje over de lijn gaf. Vincent en de rest van de bank trokken bijna wit weg tijdens die wachttijd. De 1-1 viel uiteindelijk en Berg zat weer op schema. Vijf minuten later werd John D om een of andere donkere reden nagetrapt door de Hellas-spits, die gelijk met rood op zak kon vertrekken. En je zou zeggen dat het tegen tien man makkelijker zou zijn voor Berg. Maar ja, we hebben het wel over Berg 3 hier. Dus na stevig geklungel en een ongelukkige klutsbal stond Hellas plots met 2-1 voor, 20 minuten voor tijd. En toen kwam het moment van ultieme glorie van Vincent. Zijn brein kraakte, zijn blik ging langs de spelers op de reservebank. Een ingewikkelde mathematische kansberekening werd bovenin ingevoerd en rolde als een gedecideerd commando over zijn lippen; “Dean, jij gaat er nog in, en Maurice!! Loop je warm!” Dean sprong op en viel in, Maurice schrok wakker en liet van schrik zijn sigaret vallen. Het plan was simpel. Kwaliteit op strategische plaatsen posteren en de aandacht laten focussen op dreiging vanaf links. Daardoor ruimte scheppend voor alles wat genoeg lucht heeft om over rechts op te rukken. Berg had intussen het heft in handen genomen. En inderdaad werd vaak over links de verdediging getest. En vijf minuten voor tijd viel alles op zijn plaats. WEER werd Hellas over links uitgedaagd, alle hens aan dek. Daardoor werd de rechterflank van Berg losgelaten en viel een voorzet daar voor de voeten van Tom. Een lijp lobje later stond Berg gelijk. Euforie. TOCH nog een punt. Maar Vincent juichte en lachte niet. Zijn plan was nog niet voltooid. In de laatste minuut werd pas duidelijk hoe hij zijn legioenen, sorry, zijn punten terug wilde pakken. De bal werd via vele schijven naar voren gedirigeerd, met een hoekschop als resultaat. Mooie trap van Jorg, maar net te ver. Achterin stond echter nog iemand (Dean? Marcel?) die de bal weer in de doelmond kopte, en DAAR stond Vincents troef – Maurice- te wachten op die ENE bal welke hem en Vincent eeuwige roem zouden bezorgen. Die ene knik richting de driehoek maakte gelijk duidelijk voor alle aanwezigen waar de drie punten heen gingen vandaag. In een tas, in een kofferbak, via de Cauberg richting Berg. 2-3 De spelers schreeuwden hun spanning en  inzet van zich af, ze buitelden over Maurice en elkaar heen. Een glimlach verscheen op Vincent’s gezicht. Precies zoals hij het verwacht had. Met nog 20 seconden te spelen. En Vincent wist ook dat zelfs Berg 3 wel eens twintig seconden lang een voorsprong kan vasthouden.